IV Nowa Siła Kuratorska 2013

Zbyt 

kuratorki: Natalia Safian

Alicja Szabelska

 

Zbyt niski. Zbyt wysoka. Zbyt stara. Zbyt młody. Zbyt gruba. Zbyt chudy. Zbyt kobiecy. Zbyt męska. Zbyt głośna. Zbyt kolorowy.
Jak często słyszymy te słowa w kraju pozornej tolerancji i wolności? Jak często sami narzucamy sobie takie normy patrząc w lustro? Jak często rezygnujemy z czegoś co sprawi nam przyjemność tylko ze strachu, że ktoś określi nas mianem ,,Zbyt’’.

Niniejszy projekt ma wykraczać poza ramy i normy, stawać przeciw opresyjności społeczeństwa, które tak przywiązane jest do pseudo-równości, że tworzy rzeszę klonów, wyglądających tak samo i zachowujących się w identyczny sposób. Spycha tym jednostki nieszablonowe na margines. A przecież każdy z nas jest inny i zamiast to ukrywać, należy eksponować swoją wyjątkowość i doceniać tych, którzy swojej odmienności się nie wstydzą.

 

Cykl SPOTKAŃ Z MODĄ prowadzonych przez Piotra Szaradowskiego

Zbyt...

...dużo, mało, błyszcząco, drogo, krzykliwie, skromnie, krótko, kolorowo, szaro. Skądś to znasz? Zastanówmy się jednak czy warto postrzegać ubiór w tych kategoriach? Tego dnia porozmawiamy na temat mody w przestrzeni publicznej – kto ustala, a kto stara się przekraczać granice.

Podczas spotkania odbędzie się projekcja filmu krótkometrażowego Ubierz mnie (2011) autorstwa Małgorzaty Goliszewskiej.

Ponieważ bardzo często słyszę od bliskich mi osób, że jestem źle/ brzydko/ nieodpowiednio ubrana oraz że nie mogą na mnie patrzeć, postanowiłam umożliwić im zmianę tego. Podczas trwania projektu zostałam ubrana zgodnie z życzeniem i idealnymi wyobrażeniami o mnie przez moją mamę, babcię i przyjaciółkę. Każdego dnia rejestrowałam reakcję ludzi na mój strój oraz swoje własne odczucia. W filmie chciałam ukazać moje specyficzne relacje rodzinne oraz skrawki mojego codziennego życia. Chcę znaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego mój strój tak bardzo nie podoba się tym ludziom i czy jego zmiana może faktycznie coś znaczyć dla nich. Zastanawiam się też jaki jest wpływ tych relacji rodzinnych i mojej przeszłości na to jak teraz się ubieram. Jest to dla mnie bardzo interesujący eksperyment. Najbardziej skupiałam się na relacji z osobą, która mnie ubiera i na zmianie jej stosunku do mnie poprzez nowy strój. Chciałabym aby ten projekt pomógł mi zrozumieć jak wiele może zależeć od stroju i jak poprzez jego zmianę można zmienić również codzienne relacje z najbliższymi ludźmi. To jak widzą mnie moi najbliżsi i jak chcieliby mnie widzieć, ich akceptacja mojej osoby jest głównym tematem tego filmu.

Moda na bunt

Nasz ubiór może pomóc nam w wyrażaniu siebie. Czy jest jednak w stanie wyręczyć nasze gardła w głoszeniu naszej postawy, opinii czy poglądów? O tym przeciw czemu się buntujemy i to czy ubiór jest dobrym narzędziem kontestacji rzeczywistości spróbujemy ustalić podczas spotkania? 


Moda i sztuka „w jednym stały domu”

„Domem”, w którym spotykają się te dwie dziedziny jest muzeum lub galeria. Ale czy tylko w taki sposób mogą być blisko siebie? Podczas spotkania nie tylko przyjrzymy się wystawom mody w muzeach, ale i wspólnie poszukamy płaszczyzn dialogu mody i różnych dziedzin sztuki.


Piotr Szaradowski
Muzealnik, wykładowca poznańskiej School of Form, pasjonat sztuki i mody. Pierwsza z tych dziedzin towarzyszy mu w pracy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, drugą zajmuje się prowadząc cykle wykładów dotyczących historii mody w poznańskim Domu Bretanii oraz zajęcia z historii mody XX wieku w School of Form. Przygląda się uważnie związkom sztuki i mody, a swoje spostrzeżenia notuje na blogu Muzealne mody.

 Małgorzata Goliszewska
Studentka III roku Multimediów na Akademii Sztuki w Szczecinie, absolwentka kursu dokumentalnego w Szkole Wajdy, dwukrotna stypendystka Miasta Szczecina. Realizuje różnymi środkami (wideo, performance, instalacja) prace w głównej mierze dokumentalne. Interesuje ją poszerzanie i badanie granic dokumentu i bezpośrednia praca z człowiekiem.

UŻYTECZNE DZIEŁO SZTUKI warsztaty techniki batiku prowadzone przez krakowską Grupę LASEM 

Kto ma prawo do modnego wyglądu? Czy moda jest demokratyczna? Czy istnieje sylwetka idealna, jeden kanon piękna? Te pytania będą przyświecać artystom i warsztatowiczom w trakcie tworzenia obrazów techniką batiku, które później zostaną przeniesione w bardziej użyteczny wymiar sztuki (zgodnie z unikatową ideą Grupy LASEM).

Każdy z uczestników przez 4 dni będzie tworzył swoją pracę, z której podczas wernisażu, w procesie zwanym przez grupę „deframestracją”, powstanie niepowtarzalny dodatek  - apaszka. Efekty tego procesu będą prezentować na sobie warsztatowicze, a stworzoną przez siebie, opatrzoną osobistym przekazem część garderoby będzie można zabrać do domu!

BATIK to technika ręcznego farbowania tkanin. Do tworzenia barwnych wzorów używa się w niej wosku pszczelego. Powierzchnie pokryte woskiem nie wchłaniają barwnika, dzięki czemu można chronić miejscowo nałożone już kolory i wydobywać kolejne. Zdobienie tkanin batikiem odbywa się najprawdopodobniej już od I wieku p.n.e. - jego ślady można znaleźć w wielu azjatyckich krajach. Najbardziej popularny pozostał do dziś na Jawie. W Polsce technika ta ma swoje regionalne odpowiedniki. Na Podhalu, do początku XX-ego wieku, działały farbiarnie drukujące wzory batikiem na tkaninach. Wosk od pokoleń wykorzystują też kobiety z Podlasia do zdobienia tzw. "lipskich pisanek" wielkanocnych.

W Poznaniu, w ramach projektu Zbyt, warsztaty poprowadzi Karolina Nikolaidis, twórczyni farbiarni batikowej „Majami” oraz członkini grupy Lasem.

UŻYTECZNE DZIEŁO SZTUKI - DEFRAMESTRACJA wernisaż - pokaz mody 

Na wernisażu zatrą się wszystkie możliwe granice. Między sztuką a codziennością, artystą a rzemieślnikiem, ideałem a niedoskonałością.
Warsztatowicze, stali się artystami, by teraz sprawdzić się w roli modeli. Modeli bezwstydnych - niezważających na własne <<niedoskonałości>>, pokazujących na sobie własne dzieła. Prowadzący warsztaty, członkowie grupy LASEM, staną się zaś oprawcami – sprawią, że coś stałego, nienaruszalnego – obrazy, przeniosą się w bardziej użyteczny wymiar sztuki. Gdzie w tym wszystkim moda? To Zbyt trudne do wyjaśnienia, sprawdźcie sami.

Grupa LASEM
Kolektyw artystów, technologów, magików i alchemików zawiązany w 2011 roku w Krakowie. Łączą sztukę i modę w niespotykany jak dotąd, innowacyjny sposób: poprzez wycinanie ubrań z obrazów. Akt ten, nazwany przez Grupę „deframestracją”, odbywa się cyklicznie w galeriach sztuki oraz w prywatnych pracowniach artystycznych. 

SLAPSTICK projekcja performansu berlińskich artystek  Evy & Adele

Różowe skrzydła, wysokie szpilki, wyrazisty make up, zalotne uśmiechy i… łyse głowy. Eva i Adele to dwie ekscentryczne, ale niezwykle czarujące performerki z Berlina funkcjonujące jako „żywe dzieła sztuki”. Świat jest dla nich muzeum, w którym mogą zaistnieć. One same są eksponatami w ciągłym ruchu. Żonglując własną płcią przemierzają przestrzenie krajów zmieniając kostiumy i bawiąc się konwencją. Swoje podróże uwieczniają na zdjęciach, nagrywają je na taśmie. Multimedialną pocztówkę video opatrzoną gorącymi buziakami prosto ze stolicy Niemiec przesłały również na Festiwal Nowej Siły Kuratorskiej. Czy ich perfomans oczaruje także Poznaniaków?

Eva&Adele

Niemieckie performerki, występujące razem od 1991 roku. Mała kobietka i duża kobietka (Eva choć urodziła się mężczyzną, została w Niemczech oficjalnie uznana za kobietę). Para prywatnie i zawodowo. Od kilkunastu lat podbijają najsławniejsze festiwale i galerie sztuki oraz udowadniają, że płeć nie jest nam dana raz i na zawsze.

O czym nie można mówić, o tym należy milczeć

kuratorki: Karolina Brzezicka
Aleksandra Skorupa 

DYSKUSJA I DZIAŁANIE

PROFILAKTYKA I BADANIE

PROJEKT ANALITYCZNY I SPOŁECZNY

O czym nie można mówić… to projekt społeczny, przygotowany w dwóch odsłonach. Pierwsza z nich odbędzie się w Poznaniu, druga w Stęszewie. Poprzez teatr, projekty miejskie oraz plastyczne chcemy dotrzeć do tych, którzy nie mają głosu, bowiem decyduje się za nich.

O tym należy milczeć… to program wdrażania edukacji kulturalnej w Stęszewie. Zainauguruje go gra miejska przygotowana przez studentów różnych uczelni. Nie chcemy jednak by był to projekt jednorazowy, zakładamy, że stanowi on preludium do zmiany polityki kulturalnej Stęszewa i stworzenia ciekawej oferty w tej miejscowości zwłaszcza dla najmłodszych.

Kim jest dziecko w świecie? Dziecko, które za niemal dekadę wkroczy w dorosłość? Jak można je kształtować, nie naruszając jednocześnie jego autonomii? 

Celem działania jest zdiagnozowanie zjawiska sztuki w życiu dziecka oraz tego, w jaki sposób wpływa ona na jego osobowość. Ważne jest także pokazanie dzieciom różnych dróg. Dzięki sztuce dowiadują się bowiem, że mają wybór, a ich życie nie musi być tylko „wpisywaniem się w schemat”. Interdyscyplinarny projekt zakłada naukę poprzez zabawę, równocześnie kształtując przyszłych, dorosłych odbiorców sztuki. Skierowany jest nie tylko do dzieci, ale także ich rodziców.

RÓW-NOW-AGA wystawa prac artystycznych Małgorzaty Fabian i Martyny Muth

Poruszenie tematyki percepcji ciała, tożsamości. To próba wejścia w dialog z przestrzenią Collegium Maius. Jest wejściem w dialog między odbiorcami a artystkami.

Małgorzata Fabian 

Absolwentka wydziału malarstwa Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Pracę dyplomową broniła u prof. Tomasza Psuji. Wystawy: 2011 Artenalia festiwal kultury studenckiej w Starej Rzeźni, 2011 Powierzchowni wystawa zbiorowa katedry malarstwa w Nowej Gazowni, 2012 wystawa dyplomowa Miedzynarodowe Targi Poznańskie oraz 2012  wystawa indywidualna Wystarczy zamknąć oczy Szpital Rehabilitacyjny w Kiekrzu. W czasie wolnym realizuje się jako florystka, jednak największą pasją jest malarstwo i grafika. 

Martyna Muth 

Studentka wydziału rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Studiowała malarstwo oraz scenografię na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, oraz Historię Sztuki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. 


(Re)akcje, dwa działania w przestrzeni miejskiej

(Re)akcje mają pobudzić mieszkańców poznańskiej „metropolii”, wciągając ich we wspólne działanie, pokazując równocześnie, że dzieci są także obecne w przestrzeni miasta. Są również próbą naruszenia granic pomiędzy byciem dzieckiem i odnajdywaniem dziecka w sobie.

Myśli... performans Teatru Tańca koINSPIRAcja
Obecnie cechy i działania, które dawniej były ściśle przypisane poszczególnym płciom, w tej chwili stają się uniwersalne. Przed jakimi wyzwaniami stawia nas ta sytuacja ? Jak kształtuje się tożsamość kobiety, przyjaciółki czy koleżanki w emocjonalnym chaosie zamkniętym w jednym pokoju ? Na małej, zamkniętej przestrzeni rozwija się dramat trzech kobiet uwikałanych w koszmar współistnienia i braku empatii. Wzruszający, a momentami okrutny obraz wewnętrznych rozterek trzech kobiet próbujących stworzyć swój idealny świat przyjaźni, miłości i harmonii. Czy im się to uda? Czy osiągną nirwanę w zagmatwanym emocjonalnie świecie, gdzie scenariusz ich zachowań zależy tylko od współistnienia ich samych? Czy na planecie Wenus panuje szczęście ?

Spektakl inspirowany obrazami Lou Ros'a.

Teatr Tańca koINSPIRAcja

Powstał w 2009 roku w Poznaniu z inicjatywy trzech doświadczonych choreografów oraz młodych artystów. Aktualnie Teatrem opiekuje się dwóch choreografów: Adrian Rzetelski i Bartłomiej Raźnikiewicz. Od kilku lat zespół pracuje nad projektami taneczno-performatywnymi oraz prowadzi cykliczne zajęcia i warsztaty z technik tańca współczesnego dla tancerzy i osób początkujących. 

LAN / Sieć lokalna happening koordynowany przez Franciszka Sterczewskiego

Akcja aktywizująca odbiorców, udowadniająca, że w wielkiej przestrzeni możliwa jest dobra komunikacja.

Franciszek Sterczewski 

Student architektury na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Jedna z najbardziej aktywnych oraz rozpoznawalnych osób w 'artystycznym' Poznaniu. Przestrzeń nie jest dla niego obojętna, przez cykl wydarzeń stara się aktywizować mieszkańców, ponadto tworzy własne projekty aranżujące przestrzeń centrum. Wszystko zaczęło się od Pikniku na Placu Wolności, dalej już Pogrzeb Zimy, happening silence disco w obronie Pasażu Kultury, reaktywacja Kina Grunwald, Igrzyska Sportowe za 1 euro, obecnie współuczestniczy w projekcie Otwarte. Miły młody człowiek. 


Gra, spektakl Studia Teatralnego Blum
Skupienie się na istocie dziecięcej zabawy, na twórczym i kreatywnym stosunku do rzeczywistości wokół. Pokazanie, że tytułowa „Gra” jest niekończącą się opowieścią, czasem nie ma początku, trwa, dzieję się i zaskakuje. Przedstawienie inspirowane jest twórczością Krystyny Miłobędzkiej.

Studio Teatralne Blum
Teatr, kierujący swoje działania do dzieci i młodzieży, a ostatnio, jako jeden z pierwszych w Polsce, także do dzieci najmłodszych (do 3 roku życia).


Warsztaty dla dzieci prowadzone przez Agnieszkę Sypniewską

Tematycznie nawiązują do spektaklu Studia Blum, mają pomóc w nakreśleniu problematyki przedstawienia i zaprosić do wspólnej zabawy zarówno dzieci, jak i ich rodziców.

Agnieszka Sypniewska
Studentka III roku pedagogiki na UAM, otwarta na pracę z dziećmi, którym daje swoją energię i mnóstwo fantastycznych pomysłów. 


 Cuentacuentos "Ja też (...pragnę być Almodovarowską dziewczyną)", spektakl Evy Rufo

Artystka, posługując się opowiadaniem Cuentacuentos, porusza temat tożsamości oraz roli kobiety we współczesnym świecie. Spektakl z nutką feminizmu, ale nie tylko dla kobiet. Zapraszamy wszystkich dorosłych widzów.

Eva Rufo 

Hiszpanka, wykładowczyni hiszpańskiego na UAM, współtwórczyni takich spektakli jak Mujeres-Kobiety czy Ja też (…pragnę być Almodovarską dziewczyną).


Piknik i gra miejska organizowane przez grupę Performeria Warszawy

Całodzienna impreza w przestrzeni miejskiej Stęszewa, skierowana nie tylko do dzieci, ale także ich rodziców i dziadków. Wspólne zabawy mają przybliżyć cały rodzinom ich najbliższe środowisko i pomóc odkryć coś, co do tej pory pozostawało dla nich niezauważone.

Performeria Warszawy 

Grupa miejskich performerów. Nieokiełznana, otwarta wciąż na nowe inspiracje i doświadczenia. Szuka dla siebie miejsca wśród ulicznego zgiełku Warszawy. To tu przecież odbywają się najciekawsze, naturalne spektakle.

Bohaterowie, których nie ma

 kuratorki: Angelika Topolewska

Katarzyna Nowaczyk 

Jak mówić o czymś czego nie ma? Jak pokazać coś, co jest tak nieuchwytne, że zdaje się nie istnieć? Nieobecność jest także komunikatem, ma swoje znaczenie. Zniknięcie nie musi być tylko kwestią przypadku. Dokonywane świadomie niesie za sobą więcej treści. Może stać się politycznym protestem, osobistym wyznaniem lub manifestem artystycznym.

Co się dzieje, gdy artysta podejmuje działania o charakterze totalnym? Kiedy staje na pograniczu bycia i nie-bycia? Podczas konferencji zaproszeni goście prześledzą fenomen nieobecności, mistyfikacji i zabawy własną tożsamością – zjawisk występujących zarówno w obszarze sztuki wizualnej, teatru i performancu. Różnorodność tych twórczych strategii wskazuje, jak silnie zindywidualizowany i osobisty może być to proces. 

Oskar Dawicki to artysta, którego działania sytuują się na pograniczu realnego życia i sztuki.  27 kwietnia w Koninie odbędzie się prezentacja jego najnowszej pracy Ćwiczenie z aktywnej nieobecności. To kolejny przykład pełnej ironii gry Dawickiego z odbiorcą oraz istotny  komentarz do projektu „Bohaterowie, których nie ma”.

BOHATEROWIE, KTÓRYCH NIE MA Spotkanie/ wykłady performatywne/ rozmowa

Wystąpienia:

1. BYĆ I NIE BYĆ. KATEGORIA NIEOBECNOŚCI W TEATRZE I PERFORMANSIE

Tomasz Plata

2. SZTU(CZ)KI I ROLE ROEE ROSENA: MIĘDZY AUTOREM I AKTOREM

Katarzyna Fazan

3. NIE MAM IMIENIA. PO PROSTU MÓW DO MNIE

Szymon Wróblewski

4. 5-LECIE NIEISTNIENIA FUNDACJI LAURY PALMER (online)

Joanna Warsza

5. PERFORMATYWNA (NIE)OBECNOŚĆ BIOGRAFII

Bartek Frąckowiak

Rozmowa pokonferencyjna – moderator Krzysztof Cicheński

ĆWICZENIE Z AKTYWNEJ NIEOBECNOŚCI wernisaż projektu Oskara Dawickiego

ĆWICZENIE Z AKTYWNEJ NIEOBECNOŚCI wystawa pracy Oskara Dawickiego

Współorganizatorem projektu jest Centrum Kultury i Sztuki w Koninie

Patronat medialny: Didaskalia, portal Artyści24

Oskar Dawicki 

Artysta multimedialny, zajmuje się sztuką performance, wideo, fotografią, tworzy instalacje i obiekty. W swoich akcjach często posługuje się ironią i groteską, jego główną bronią jest humor. Podejmuje on kwestie tożsamości, własnego istnienia, znikania i pojawiania się. Przewrotnie wykorzystuje tradycje sztuki konceptualnej i krytyki instytucji. Jego różnorodne formalnie prace, jak i „prywatne” życie układają się w logiczny ciąg, co stało się przedmiotem powieści biograficznej W połowie puste (2010), za sprawą której artysta Oskar Dawicki stał się bohaterem literackim.

Katarzyna Fazan

Adiunkt w Katedrze Teatru Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor Wydziału Reżyserii Dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, teatrolog i literaturoznawca, stały współpracownik  „Didaskaliów". Specjalizuje się w literaturze i teatrze okresu modernizmu, zajmuje się współczesną plastyką i scenografią teatralną.

Bartek Frąckowiak

Dramaturg, reżyser, Prezes Zarządu i Dyrektor Programowy HOBO Art Foundation, doktorant i wykładowca w Zakładzie Dramatu i Teatru IFP UAM. Członek Zespołu Krytyki Politycznej. Publikował w „Dialogu”, „Didaskaliach”, „Krytyce Politycznej”, „Teatrze”, a także w książkach zbiorowych w języku polskim i angielskim. Finalista konkursu „Talenty Trójki” organizowanego przez Program III Polskiego Radia.

Tomasz Plata

Teatrolog, redaktor, wykładowca Akademii Teatralnej w Warszawie. Pracował m.in. w „Newsweeku”, „Dzienniku” i „Przekroju”. Autor publikacji takich jak: Być i nie być. Kategoria obecności w teatrze i performansie ostatniego półwiecza (Warszawa 2009), Komuna Otwock. Przewodnik Krytyki Politycznej (wspólnie z Agnieszką Berlińską, Warszawa 2009), Akademia Ruchu (Warszawa 2003). Kurator programu PERFORM realizowanego wspólnie z zespołem komuny/warszawa.

Joanna Warsza

Kuratorka sztuk wizualnych, teatru i sztuki partycypacyjnej. Założycielka Fundacji Laury Palmer. Zrealizowała m.in. Podróż do Azji – spacer akustyczny po stadionie X-lecia, Widzialne muzeum, Wycieczki do mieszkańców Broku, Kwestia romska. Projekt z większością. W 2011 rozpoczęła pracę jako kuratorka 7. Berlin Biennale i od tego czasu działa jako kuratorka niezależna. Obecnie przygotowuje pawilon Gruzji na 55. Biennale w Wenecji. 

Szymon Wróblewski

Dramatopisarz i dramaturg, od 2008 r. sekretarz literacki w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. Autor dramatów: Punkiet, Gaz, Moja matka, Powierzchnia oraz Puzzle. W 2002 r. otrzymał tytuł najlepszego debiutu dramaturgicznego przyznany przez miesięcznik „Elle”. W 2003 roku nominowany do Paszportów „Polityki” w kategorii „Teatr” oraz Grand Prix Łódzkich Spotkań Teatralnych dla spektaklu „Gaz”.

28 800

kuratorka: Marta Krawczyk 
 

czuję się jak stary i nikomu niepotrzebny komp. najchętniej czterobitowy z gumową klawiaturą
i magnetofonem. zamiast włosów mam kable, zamiast żył mam kable, zamiast palców mam kable, myśli moje odmierzam w bitach, moje marzenia zbudowane są z pikseli. ludzie mówią do mnie w real audio. cała moja jaźń jest brutalnie skompresowana ze stanowczo zbyt dużą stratą jakości. a ja tak bym chciała wyjść na jakąś umajoną kwieciem łąkę, duszkiem wypić sagan źródlanej maślanki, wziąć do płuc parę machów świeżego wiejskiego powietrza i pogadać tak normalnie, tak po ludzku, ale chyba już nie umiem, bo jestem wtopiona w kwarcowe drgawki iluzji generujące moją cybernetyczną rzeczywistość, gdzie czuję się bezwolna jak glistobobas w matczynej macierzy matematycznego łona, podłączona do szerokiego kabla, pępowiny, która ssie dane szerokim łączem od jakiejś pracybergretkowskiej. o Jezu, może przesadzam, może jestem chora, albo pojebana, że inaczej już żyć nie umiem. takie moje czasy, moje losy, moje pokolenie. doomed for tepsa. a młodość mija z prędkością 28 800 bps. 

by Alinka

[mydziecisieci z cyklu: blogi.pl

w reż. Szymona Kaczmarka]

Na ile wszechobecne, masowe uzależnienie od świecącego monitora i plastikowej (tudzież gumowej) klawiatury kreuje obraz pokolenia, a na ile pokolenie szuka w cyberprzestrzeni ucieczki od bytu, któremu nie potrafi nadać realnego znaczenia? A w końcu przyjmijmy szczerze, że problem przeniesienia siebie, lub może bardziej stwarzania siebie w nowym wirtualnym świecie, to nie problem jednego, nowego, młodego pokolenia, nie mogącego odnaleźć sensu dnia codziennego, a zjawisko dotykające osób niezależnie od wieku, płci, statusu majątkowego. Parafrazując cytat
z klasyki pokolenia Alinki: Wszyscy żyjemy w wielkim kręgu sieci.  

Projekt ten nie jest jednak działaniem edukacyjnym. Jego zadaniem nie jest nawoływanie do masowego bojkotu Internetu, wyrzucania komputerów przez okna - czy też w imię wyższych celów, rezygnacja z jakichkolwiek udogodnień nowoczesności.

Nie ukrywajmy, że nie jesteśmy w stanie żyć bez przestrzeni wirtualnej. Taki stan rzeczy może wydawać się teraz smutny i przygnębiający, jednak wciąż należy pamiętać o bezkompromisowych zaletach Internetu. Problem tkwi jedynie w znalezieniu odpowiedniego podejścia i nieutracenia własnej osobowości.

Projekt ma więc zadanie, żeby pokazać zarówno ludzi zagubionych, którzy zapomnieli samego siebie, jak i tych, którzy potrafili się określić, odnaleźć. Nie przygotowuje konkretnych odpowiedzi, ale stawia pytania: Gdzie jestem JA wśród bitów, pikseli, adresów URL? Czy moje życie nie przecieka przez kable i łącza? Ile Internetu jest we mnie, ile mnie w Internecie? 

Szczególną inspiracją dla projektu był spektakl „blogi.pl” Narodowego Teatru Starego w Krakowie, w reżyserii Szymona Kaczmarka, Radosława Rychcika i Małgorzaty Hajewskiej-Krzysztofik. 

Warsztaty reżyserskiej pracy nad tekstem niedramatycznym prowadzone przez Szymona Kaczmarka

Podczas warsztatów uczestnicy badać będą relację między rzeczywistym autorem bloga a jego kreacją. Pracować będą na podstawie wybranych przez siebie internetowych pamiętników, szukając odpowiednich kontekstów tak, by spróbować zarysować sylwetkę osoby siedzącej po drugiej stronie monitora.

Intermedialny pokaz prac uczestników warsztatów

Każdy z uczestników odnajdzie podczas warsztatów własny sposób przedstawienia wyników 4-dniowych działań, który będzie jego indywidualnym spojrzeniem na postać reżysera i jego pracy nad tekstem w celu odnalezienia bohatera i stworzenia jego charakteru. 

Szymon Kaczmarek
ur. w 1986 roku; jest absolwentem reżyserii teatralnej na krakowskiej PWST; oprócz blogów.pl ma na swoim koncie kilka spektakli, między innymi wyróżnione na festiwalu szekspirowskim Poskromienie Złośnicy, które wyreżyserował w gdańskim Teatrze Wybrzeże, "Ewangelię" na podstawie ewangelii św. Jana zrealizowaną w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Wyreżyserowany przez niego performance taneczny "Keret" (zrealizowany w ramach kolektywu Harakiri Farmers) został wybrany najlepszym spektaklem konkursu Nowe Sytuacje Festiwalu Teatrealnego Malta. Realizował dyplomy studentów czwartego roku PWSFTviT ("Cztery" na podstawie "Niepokoje wychowanka Torlesa" Roberta Musila) i PWST ("ja-jestem-nim" na postawie opowiadań Etgara Kereta). Stale współpracuje ze scenografką Kają Migdałek i dramaturgiem Żelisławem Żelisławskim z którym zrealizował min: "Nasze Miasto" Thortona Wildera w Teatrze Starym w Krakowie oraz "Jądro ciemności" na podstawie powieści Josefa Conrada zrealizowane w Kieleckim Teatrze im. S. Żeromskiego. 

Zaliczany jest przez krytyków do najmłodszego pokolenia zdolnych twórców. Pracował jako asystent Krystiana Lupy i Pawła Miśkiewicza.

Puzuk, spektakl Teatru Automaton

Spektakl na podstawie dramatu Vaclava Havla. Opowiada on historię tych, którzy przenosząc swoje życie do wirtualnej rzeczywistości, zatracając się w pracy nad nowymi technologiami i mediami, nie są w stanie prowadzić już realnego życia, podporządkowując je Puzukowi. 

Teatr Automaton
Niezależny, alternatywny teatr, założony w 2005 roku przez Krzysztofa Cicheńskiego, absolwenta i doktoranta UAM. Teatr ma na swoim koncie 5 poważnych spektakle, dotykające tematyki egzystencjalnej - Seminaria Immanentnej Wiosny, Mumia, a także Czerwona Planeta, czyli Tygrys, Asasyn i Martwa Cesarzowa, Ekshumacja Kurki Wodnej – Postępowanie, oraz premiera tej zimy: Spadkobiercy Gepetta.

Teatr współpracuje z wieloma poznańskimi festiwalami takimi jak: Festiwal Wiosny (2011), Festiwal Maski (2011, 2012), a także Festiwal Nowa Siła Kuratorska (2011, 2012).

PLUS/ MINUS (+/-)

kuratorki: Marta Seredyńska

Julia Jurczykowska

współpraca: Katarzyna Knychała

Lamara Czchutiaszwili

Karolina Zawadzka

Granica wyznaczająca początek okresu zwanego „jesienią życia”, czasu powszechnie utożsamianego ze zmniejszeniem aktywności fizycznej, ograniczonym uczestnictwem w sferze publicznej, rezygnacją z własnych potrzeb na rzecz innych to +/- 60 lat. Na szczęście coraz więcej osób starszych pokazuje, jak wiele możliwości stwarza etap, w którym się obecnie znajdują.

Wielu z nas odbiera seniorom prawo do zakochiwania się, podejmowania nowych wyzwań, spełniania swoich wielkich marzeń i małych zachcianek. Osoby starsze bywają wykluczane. Ich miejsce w życiu kulturalnym, politycznym, społecznym jest ograniczone. Ignoruje się ich potrzeby i nie docenia się ich możliwości. Młodzi ludzie często nie zdają sobie sprawy z tego, jak wiele mogą zyskać poznając sposób, w jaki ich dziadkowie postrzegają świat.

Nasz projekt ma za zadanie przyczynić się do zacierania granic dzielących osoby „60+” od osób „-60”. Dzięki współtworzeniu kultury, spotkaniom, rozmowom chcemy sprawić aby seniorzy poczuli się bardziej komfortowo w przestrzeni publicznej, a także by przestali być postrzegani stereotypowo.

Warsztaty teatralne BIAŁA LOKOMOTYWA prowadzone przez Barbarę Krasińską

W Poznaniu czynnie działają instytucje takie jak Akademia Seniora 50+, Uniwersytet Trzeciego Wieku, Centrum Inicjatyw Senioralnych, jest kilkanaście klubów seniora. Często jednak osoby starsze są niewidoczne w przestrzeni społecznej – żyją, wymieniają poglądy, tworzą, rozwijają i bawią się tylko we własnym gronie.

Uczestnicy warsztatów teatralnych Biała lokomotywa to zarówno osoby starsze jak i ludzie młodzi. Dzięki współpracy międzypokoleniowej, wymianie doświadczeń i umiejętności mają zamiar stworzyć wyjątkowy pokaz. Chcą dyskutować o problemach jakimi żyją współcześni seniorzy, z przymrużeniem oka spojrzeć na otaczającą nas rzeczywistość, przedstawiać starość jako jeden z etapów życia człowieka, który może nieść ze sobą wiele radości i nowych przeżyć.

Barbara Krasińska

Aktorka Teatru Polskiego w Poznaniu. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie. Współpracowała między innymi z Teatrem im. Słowackiego w Krakowie, Teatrem Polskim w Bydgoszczy, Teatrem Rozmaitości w Warszawie. Współdziałała z Teatrem Hothaus i Fundacją Hothaus z Krakowa, gdzie prowadzi warsztaty teatralne.

Pokaz taneczny zespołu SŁONECZNE DZIEWCZYNY I KSIĘŻYCOWI CHŁOPCY

„Życie zaczyna się po sześćdziesiątce” – twierdzi pani Ludwika Kochman – założycielka grupy Słoneczne dziewczyny i księżycowi chłopcy, która w ramach naszego projektu zaprezentuje swój różnorodny repertuar. To osoby w wieku od 60 do 80 lat. Taneczne układy, recytacja autorskiej poezji czy kabaretowe skecze to dla nich żadne wyzwanie. Występują w domach pomocy społecznej, klubach seniora i poznańskich ośrodkach kultury.

RYMOWANKI DLA DUŻYCH DZIECI w wykonaniu seniorów z Jarocina, reż. Janusz Stolarski

Grupa seniorów z Jarocina udowadnia, że pasja do tworzenia teatru może objawić się w każdym, niezależnie od wieku. Wraz z aktorem Januszem Stolarskim panie stworzyły spektakl „Rymowanki dla dużych dzieci”. Aktorki Nina Karolczak, Anna Kowalska, Barbara Lison i Maria Szymczak przy akompaniamencie Leszka Świderskiego zaprezentują teksty Wisławy Szymborskiej, która z niezwykłym poczuciem humoru opisywała absurdy świata, ludzkie słabości i drobiazgi, które sprawiają, że „chwilami życie bywa znośne”.

Janusz Stolarski

Aktor, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie. Współpracował między innymi z Teatrem Ósmego Dnia, Starym Teatrem w Krakowie, Teatrem im. Kochanowskiego w Opolu. Współdziała ze Stowarzyszeniem Jarocin XXI, gdzie prowadzi warsztaty dla młodzieży i seniorów.

Koncert DJ WIKA + QLHEAD

Wirginia Szmyt przełamuje stereotyp spokojnej starszej pani. DJ Wika, bo pod takim pseudonimem funkcjonuje w świecie muzycznym, prowadzi niezwykle aktywny tryb życia.

W Poznaniu zagra koncert w towarzystwie dj-a i producenta muzycznego Qlhead’a, który podobnie jak ona otwarty jest na rożne gatunki muzyczne.

DJ Wika

73-letnia dj-ka z Warszawy. Od 12 lat organizuje zabawy taneczne przeznaczone przede wszystkim dla osób starszych. Jej celem jest integracja seniorów i udowodnienie, że potrafią się oni dobrze bawić. Grywa w warszawskich klubach trzy razy w tygodniu, także dla młodszej publiczności. Występuje w całej Polsce a także za granicą. Uczestniczy też w projektach promujących samorozwój seniorów i integrację międzypokoleniową.

QLHEAD

Muzyk, producent i wydawca. Założyciel netlabelu 3LOOP.org. Porusza się w różnych gatunkach muzyki elektronicznej. Twórca projektów muzycznych FUNK BAZZ i REFUSE DUMP. Uczestnik między innymi festiwali Audioriver i Poznań Poetów.